Soterrado pola intolerancia

A soidade aturdíame, facía que perdera o sentido naquel cuarto escuro. Non había saída visible, soamente catro paredes espías dos meus choros, das miñas verbas, do meu naufraxio deste mundo de tolos que non paran no seu ir e vir. Catro paredes cheas de pó negro, acumilado polo pasar dos días, sen máis novidades ca noite e o día. Pensaba en var con ás da imaxinación, pero franuqeaban co impedimento da razón. A noite amosaba imaxes fantasmágoricas naquel recuncho de vida. Non hai escapatoria para unha alma en pena. Non tiña lugar o tempo nin o espacio. Soamente tiña cabida a ttristura, o desacougo e a morte.


Non había nin un pequeno burato, insignificante, polo que pasara a luz da esperanza, e dera ánimos a miña alama esquecida naquel mundo surrealista.


Era condeado a ter pena de home, vivir sen sentir. Admiraba o mundo sen poder acceder a él. Non podía loitar contra o meu destino que tan caprichosamente facía que perdera os sentidos, caendo nunha profunda loucura de desacougo.


Aquel era o meu refuxio, sen pedilo, sen escollelo. Non me deran máis elección co silencio. Os meus berros era apagados pola fría e humeda pedra, non os deixaba sair o exterior. ¿Que poder facer?. Non posuía máis riqueza alí dentro, que a miña liberdade de escribir, de plasmar o meu suplicio nas suas paredes. O oxixeno era un elixir que cos minutos íase desvanecendo, ata que quedara a súa necesitada fragancia.Semellaba un tesouro posuílo e unha pobreza de moitos conseguilo.


A relación co mundo, que noutra hora amara, reducíase á xenerosidade dos meus opresores, que deixaban algún resto de xornal envolvendo un noxento manxar. Si era forma de chamarlle a única comida que gozaba o día. Non era máis cos restos que se lle poden ofrecer a un can sarnoso. Eso era para eles. Nunca lle puiden ver os ollos, nin as mans... supuxen sempre que non podían ser humans. Non podía pensar que aínda exístira a opresión de outros se máis medio que pola forza. Eu era so un salvoconducto, pero tiña como final un desacougo encontro coa morte, a través do delirio causado pola soidade, polo abandono que comencei a sentir nos posteriores días. Eu contaba cada minuto dun xeito peculiar. O tempo pasaba de noite a día, ó recibir aqueles desperdicios. Pero pouco a pouco o retraso era cada vez maior. Chegando incluso a non saber o que era probar bocado durante moito tempo. Ahí percateime que me deixaran abandonado a miña sorte. DEcateime que toda ansia de vivir ou liberdade, era unha ilusa fantasía de nenez, ou mellor dito unha utopía irrealizable.


Morrería nos meus propios excrementos. Acumulabanse no recuncho máis alonxado da manta do chan usada por cama. O cheiro era cada vez maís insoportable. Ningún home ou animal podía aturalo. ERa insano e ademais infeccioso. Empecei a fraquear. Asemellaba máis un fantasma de comedia negra, que un home que noutra hora fora corpulento.


Loitaba cada día por sobrevivir, pero era un batalla perdioda de antemán. Non posuía medios nin nada polo estilo para solventala situación. Despois de tanto tempo encerrado, as miñas cavilacións reducíanse ó abandono de corpo e alma. Un milagre era impensable. Non existen as fadas ´mais que nos contos infantís, e aquilo era unha realidade demasiado cruel como para soñar. Meu Deus, Soñar, xa non sabía que era iso. Sufría pesadelos causados polos delirios.


As alucinacións visitabanme como mensaxeiras do final que ia acontecer. Era unha causa sen remedio. Eu non atopaba na pouca razón que albergaba a miña mente, explicación o meu encerro naque mísero lugar.


Todo se medía nunha balanza dnha escala ideolóxicamente fatídica, e cal soamente eles conseguían alcanzala, e en moitos casos consagrando o máis querido e apreciado. Non entendín tal balanza, nin tiña unha escada para conseguila.


Preguntabame que podían gañar eles con privarme da liberdade. Noutro tempo só era un xornalista, máis ben ruinciño dun xornal local. E agora debía ser unha persoa demasiado coñecida para todo o país. Como cambiaban as cousas, a mín que nunca me gustasra o protagonismo, e agora era noticia de primeira plana. A xente, supuña eu, que non se dera conta da miña ausencia. Pero era algo inusual a miña desaparición, que alguén tería que decatarse dalgún xeito.


O que eu non sabía e qu despois de tanto tempo ser protagonistas os políticos destes sucesos, agora dedicabanse o rapto de persoaxes do meu gremio. ¿Quen me mandaría estudiar periodismo? ¿Que ía saber eu!. Que sorte a miña de ser elexido por eles a punta de pistola.

Ali e o único de valor que había eran os meus pensamentos fugaces que se elevaban ó máis alto polo seu pouco peso. Voaban nunha viaxe interminabla de sonos e pesadelos. Non se deixaban a trapar polas garras do tempo. Nin polo reloxo que algún no exterior levaban como un caro obxeto de decoración ou de luxo. Mentres que eu o apreciaría nese encerro miserable. Aínda que tamen era usado coma un simple xoguete do destino, que parecía deterse canto eu máis ansiaba que camiñase e apurase o meu suplicio.


Adoptei unha resignación tal, que a independencia nese estado denigrante so a posuían os seres diminutos que residían naquela penumbra. Eran sixilosos. Os seus movementos prefectos, cronometrados entre os seu invisible organismo e no máis sepulcral silencio que respiraba.


Despois de tanta loita por sobrevivir, deiteime naquela manta sucia e roida, deixandome esquecerna miseria dunha falta de oportunidadde de sair con vida de alí. Abandoeime ó único medio de evasión, de escape, que era o sono. Sono uqe era velado pola negra araña, dende o máis segredo recuncho. Tecendo unha brillante e transparente tea, que ó despertar demostraríame a veracidade do tempo e espacio. Era coma un pesadelo, un delirio realista, que ía carcomendo por dentro as miñas entrañas ata convertelas no alimento dos seres ratreiros.


Nun deses delirios soñei que me rescataban, ou mellor dito que me levaban en volandas. Que me arrastraban polo chan coma un saco de patacas que no opón reistencia. ¡Como opoñerme o que eu cría unha imaxe da miña trastornada mente! Non podía recoñecer aqueles derruidas, aquel lugar tan pouco amizable e deserto. Logo de usarme coma fregona, probei o acementado patio, reducido a case totalmente ó espacio no que cabía unha destartalada camioneta. A escasa lúa brilaba coma nas miñas esperanzas de que fose real aquela exeriencia. O ruxido do motor golpeoume na testa coma un trono no medio dunha tormenta. Non paraba. O meu corpo tirado na fría lata saltaba cos baches do camiño dun xeito sincronizado e diícil de evitalo. De repente, todo aquel paseo de martirio parecia rematar.


Sentin ser elevado e caer en picado coma se fose a voar, pero fun deixado a miña sorte nunha fosa de lixo. O fedor era máis insorpotable que o cheiro das miñas merdas. Eso fixome espertar do que eu cria un profundo sono. Aquel lugar estaba cheo de comida podre, de escombros. Era imposible que o escuro lugar habitado antes por min se volvese tan inhabitable. Abrin os ollos, pero a luz do día non deixaba que vira con claridade, era difícil despois de tanta escuridade. Non podía creer que estaba fora do meu inferno.


Empecei a camiñar sen rumbo, e flaqueado por falta de enerxía no meu corpo. Con esforzo saín daquel enterro que me preparaban. Foi a última loita por sobrevivir antes de abandoarme a un profundo sono preto dun camiño sen vida. Non lembro máis.