miércoles, 14 de diciembre de 2011

Hoja en Blanco

Necesito sentir la pluma en mis manos
arder en mi cuello tus fríos labios,
dejar volar mi fatídica imaginación
y sentir por fin mi corazón armado.
Necesito tanto escribir de nuevo
pensar que otra vez yo puedo,
inventar personajes, hacer ilusiones
sin que desaparezcan esas fantasias.
Quiero sentir tu lejano aroma
invitandome a ese viaje exótico
Escribir, volar, solo sueños son.
Hechos realidad de un chiflado.
Imaginarias habilidades del genio
añoranzas del gran sabio.
Ofuscación, debilidad, miedo;
temo ante esa hoja en blanco.
Necesito transmitir con mi mano
sentimientos al escribir de nuevo.

martes, 13 de diciembre de 2011

Espejismo

Un viejo fantasma ha llamado a mi puerta.
Vestido de turquesa, sin zapatos ni sandalias,
descalzos sus pies, desclaza su alma,
mostraba en sus manos mi pequeño pasado.
Su mirada fija en mis ojos negros,
transmitía química magistralmente disfrada.
Deprecio, amargura y fantasmal aparición,
eran su letanía en la puerta entreabierta.
Difuminado rostro, cara angelical.
Semblante tranquilo, cara impasible.
Mostraban nerviosismo sus manos sudorosas.
Temor, de tocar mi delicado cuerpo.
Mantuvo el espejismo largo tiempo.
Articular palabra, era su miedo,
algo que yo tristemente anhelaba.
Tocar, tocó mi cuerpo, mi ser.
Desaparecer, desapareció mi realidad.
Palabra no pronunció para recordar.
Solo el espejismo ha podido quedar.

domingo, 11 de diciembre de 2011

Amistad

La amistad se puede llegar a pensar que siempre tiene un precio; "yo te doy esto y tu aquello". Esto sería sin más un intercambio social, una oferta y demanda de elementos necesarios para nuestra sociedad. Hace poco, con pocos años y unas cuantas vivencias por delante llegué a la conclusión de que la amistad es un valor muy preciado en nuestro cotidiano vivir y que conseguirlo es una de las metas más difíciles. Una vez que llegamos a lo que pensamos que es el final, deberíamos cultivarlo, regarlo y al mismo tiempo acariciarlo, apreciar como la vida misma en el momento en que perdemos tal presente. Nunca es bueno luchar por una ilusión falseada o por una visión optica en el desierto. Yo daría mi reino por tener siempre algo dorado, que no pierda nunca su esplendor ni el brillo con el pasar del tiempo. Aunque tuviera que limpiarlo, lavarlo y cuidarlo todos los dias. La amistad lo supera todo o el interes que tengamos en ella. Ya que al final todo se resume en eso. Tus amistades las tienes porque te aportan algo o tu se lo aportas a ellos."Quiero ser tu fortaleza en tu debilidad, quiero ser tu apoyo y contigo poder contar"

Yo mismo

Los sueños son un refugio de nuestra realidad. Nos escondemos en ellos de nuestros miedos y temores. Aniquilamos asi, toda ansia de conseguir una meta imposible, un objectivo equívoco para nuestra situación.
Las aves rapiñas del exterior ayudan a minar nuestras esperanzas de seguir tales caminos. En nuestra cultura dejamos ser gobernados como animales de orejas largas, acatando sin compromiso social lo que nos ofrecen sin protestar por la que se nos viene encima.
Somos alguién más en este mundo de iguales. Un elemento del rompecabezas ya construído. Lo triste es que no somos indispensables, solo uno del montón. Hay unos más grandes que otros, de mayor tamaño, pero en realidad ninguno como tu o yo. Somos diferentes, únicos y diversos, unánimes y polisémicos con fuertes ganas de sobrevivencia.
La igualdad ayuda a luchar en masa por el objectivo marcado. La igualdad es uno de los valores mas preciados. Pero la igualdad planificada por el hombre se vuelve en algo peligroso, algo que nos hace un elemento más sin ningún tipo de distinción. Incapaces de decidir por nosotros mismos. Ni de tomar una y aunque solo sea una decisión: SER YO MISMO.

sábado, 10 de diciembre de 2011

Soterrado pola intolerancia

A soidade aturdíame, facía que perdera o sentido naquel cuarto escuro. Non había saída visible, soamente catro paredes espías dos meus choros, das miñas verbas, do meu naufraxio deste mundo de tolos que non paran no seu ir e vir. Catro paredes cheas de pó negro, acumilado polo pasar dos días, sen máis novidades ca noite e o día. Pensaba en var con ás da imaxinación, pero franuqeaban co impedimento da razón. A noite amosaba imaxes fantasmágoricas naquel recuncho de vida. Non hai escapatoria para unha alma en pena. Non tiña lugar o tempo nin o espacio. Soamente tiña cabida a ttristura, o desacougo e a morte.


Non había nin un pequeno burato, insignificante, polo que pasara a luz da esperanza, e dera ánimos a miña alama esquecida naquel mundo surrealista.


Era condeado a ter pena de home, vivir sen sentir. Admiraba o mundo sen poder acceder a él. Non podía loitar contra o meu destino que tan caprichosamente facía que perdera os sentidos, caendo nunha profunda loucura de desacougo.


Aquel era o meu refuxio, sen pedilo, sen escollelo. Non me deran máis elección co silencio. Os meus berros era apagados pola fría e humeda pedra, non os deixaba sair o exterior. ¿Que poder facer?. Non posuía máis riqueza alí dentro, que a miña liberdade de escribir, de plasmar o meu suplicio nas suas paredes. O oxixeno era un elixir que cos minutos íase desvanecendo, ata que quedara a súa necesitada fragancia.Semellaba un tesouro posuílo e unha pobreza de moitos conseguilo.


A relación co mundo, que noutra hora amara, reducíase á xenerosidade dos meus opresores, que deixaban algún resto de xornal envolvendo un noxento manxar. Si era forma de chamarlle a única comida que gozaba o día. Non era máis cos restos que se lle poden ofrecer a un can sarnoso. Eso era para eles. Nunca lle puiden ver os ollos, nin as mans... supuxen sempre que non podían ser humans. Non podía pensar que aínda exístira a opresión de outros se máis medio que pola forza. Eu era so un salvoconducto, pero tiña como final un desacougo encontro coa morte, a través do delirio causado pola soidade, polo abandono que comencei a sentir nos posteriores días. Eu contaba cada minuto dun xeito peculiar. O tempo pasaba de noite a día, ó recibir aqueles desperdicios. Pero pouco a pouco o retraso era cada vez maior. Chegando incluso a non saber o que era probar bocado durante moito tempo. Ahí percateime que me deixaran abandonado a miña sorte. DEcateime que toda ansia de vivir ou liberdade, era unha ilusa fantasía de nenez, ou mellor dito unha utopía irrealizable.


Morrería nos meus propios excrementos. Acumulabanse no recuncho máis alonxado da manta do chan usada por cama. O cheiro era cada vez maís insoportable. Ningún home ou animal podía aturalo. ERa insano e ademais infeccioso. Empecei a fraquear. Asemellaba máis un fantasma de comedia negra, que un home que noutra hora fora corpulento.


Loitaba cada día por sobrevivir, pero era un batalla perdioda de antemán. Non posuía medios nin nada polo estilo para solventala situación. Despois de tanto tempo encerrado, as miñas cavilacións reducíanse ó abandono de corpo e alma. Un milagre era impensable. Non existen as fadas ´mais que nos contos infantís, e aquilo era unha realidade demasiado cruel como para soñar. Meu Deus, Soñar, xa non sabía que era iso. Sufría pesadelos causados polos delirios.


As alucinacións visitabanme como mensaxeiras do final que ia acontecer. Era unha causa sen remedio. Eu non atopaba na pouca razón que albergaba a miña mente, explicación o meu encerro naque mísero lugar.


Todo se medía nunha balanza dnha escala ideolóxicamente fatídica, e cal soamente eles conseguían alcanzala, e en moitos casos consagrando o máis querido e apreciado. Non entendín tal balanza, nin tiña unha escada para conseguila.


Preguntabame que podían gañar eles con privarme da liberdade. Noutro tempo só era un xornalista, máis ben ruinciño dun xornal local. E agora debía ser unha persoa demasiado coñecida para todo o país. Como cambiaban as cousas, a mín que nunca me gustasra o protagonismo, e agora era noticia de primeira plana. A xente, supuña eu, que non se dera conta da miña ausencia. Pero era algo inusual a miña desaparición, que alguén tería que decatarse dalgún xeito.


O que eu non sabía e qu despois de tanto tempo ser protagonistas os políticos destes sucesos, agora dedicabanse o rapto de persoaxes do meu gremio. ¿Quen me mandaría estudiar periodismo? ¿Que ía saber eu!. Que sorte a miña de ser elexido por eles a punta de pistola.

Ali e o único de valor que había eran os meus pensamentos fugaces que se elevaban ó máis alto polo seu pouco peso. Voaban nunha viaxe interminabla de sonos e pesadelos. Non se deixaban a trapar polas garras do tempo. Nin polo reloxo que algún no exterior levaban como un caro obxeto de decoración ou de luxo. Mentres que eu o apreciaría nese encerro miserable. Aínda que tamen era usado coma un simple xoguete do destino, que parecía deterse canto eu máis ansiaba que camiñase e apurase o meu suplicio.


Adoptei unha resignación tal, que a independencia nese estado denigrante so a posuían os seres diminutos que residían naquela penumbra. Eran sixilosos. Os seus movementos prefectos, cronometrados entre os seu invisible organismo e no máis sepulcral silencio que respiraba.


Despois de tanta loita por sobrevivir, deiteime naquela manta sucia e roida, deixandome esquecerna miseria dunha falta de oportunidadde de sair con vida de alí. Abandoeime ó único medio de evasión, de escape, que era o sono. Sono uqe era velado pola negra araña, dende o máis segredo recuncho. Tecendo unha brillante e transparente tea, que ó despertar demostraríame a veracidade do tempo e espacio. Era coma un pesadelo, un delirio realista, que ía carcomendo por dentro as miñas entrañas ata convertelas no alimento dos seres ratreiros.


Nun deses delirios soñei que me rescataban, ou mellor dito que me levaban en volandas. Que me arrastraban polo chan coma un saco de patacas que no opón reistencia. ¡Como opoñerme o que eu cría unha imaxe da miña trastornada mente! Non podía recoñecer aqueles derruidas, aquel lugar tan pouco amizable e deserto. Logo de usarme coma fregona, probei o acementado patio, reducido a case totalmente ó espacio no que cabía unha destartalada camioneta. A escasa lúa brilaba coma nas miñas esperanzas de que fose real aquela exeriencia. O ruxido do motor golpeoume na testa coma un trono no medio dunha tormenta. Non paraba. O meu corpo tirado na fría lata saltaba cos baches do camiño dun xeito sincronizado e diícil de evitalo. De repente, todo aquel paseo de martirio parecia rematar.


Sentin ser elevado e caer en picado coma se fose a voar, pero fun deixado a miña sorte nunha fosa de lixo. O fedor era máis insorpotable que o cheiro das miñas merdas. Eso fixome espertar do que eu cria un profundo sono. Aquel lugar estaba cheo de comida podre, de escombros. Era imposible que o escuro lugar habitado antes por min se volvese tan inhabitable. Abrin os ollos, pero a luz do día non deixaba que vira con claridade, era difícil despois de tanta escuridade. Non podía creer que estaba fora do meu inferno.


Empecei a camiñar sen rumbo, e flaqueado por falta de enerxía no meu corpo. Con esforzo saín daquel enterro que me preparaban. Foi a última loita por sobrevivir antes de abandoarme a un profundo sono preto dun camiño sen vida. Non lembro máis.

miércoles, 30 de noviembre de 2011

Tiempo para pensar

Tiempo para pensar
ha sido concedido.
No se si lo lograré.
Pero las horas pasaran.
En mi recuerdo están
secuencias imborrables.
Algo preciado tengo,
Y ya nadie me quitará.
Forman parte de mi.
Eso ha sido entregado
jamás sería devuelto.
Dormirás con ese recuerdo
aunque intentes olvidarlo.
Me pertenece a mi
Y no puedes arrebatármelo.
Se termine o no
siempre me querrás.
Me amaste locamente
no puedes negarlo.
Puedes permanecer
en un olvido interminable,
o aprovechar la fortuna
que pasa delante.
Quiéreme; no olvides.
Amame; no rechaces.
Piensa que sufres
cuando no me amas.¡Siempre seré tuya¡

la red

El otro dia me pasaron varias cosas en la red. La primera me pasó por ser demasiado rápida al publicar las cosas y no pararme a leerlas dos veces. Puse haber por a ver, a lo cual la gente respondió un poco mal. Hubo insultos demasiado fuertes, como hija de...No creo que memereciera tanto. El anonimatoque da la red no justifica el insulto gratuito. Cuando me cansé de leer barbaridades decidí poner como frase "la libertad de expresión es muy buena pero cuando es estupidez debería dejar de existir". A lo cual hubo respuestas de lo mas variopintas pero siguieron los insultos. Creo firmemente en que cada uno dea su opiniónpero si uno recurre al insulto fácil sólo es cuando no tiene argumentos para defender su postura. Seguiré usando la red, ya que es un sitio plural donde todo el mundo puede expresar lo que quiere y deseo que se haga un poco mas desde la conciencia y no desde la falta de prudencia.

miércoles, 28 de septiembre de 2011

El Dioni

Estos dias escuchaba una noticia que entre la incredulidad y la estupectacion me la tome a broma. La noticia la lei la primera vez en internet, pero por muy increible que parezca también salió en el telediario. No se si tomarla por seria, ya que pienso que hay temas mucho más interesantes para formar parte de un noticiero, pero cada uno da la información que quiere, que le impone la cadena o cree conveniente dar.
La noticia en si era que el Dioni había sido detenido por la guardia civil en el programa de televisión "acorralados", y llevado al juzgado. Por lo que llegue a entender, era por algo de trafico, conducir borracho o algo asi. La falta o delito o lo que fuera, ocurrió en mayo.
Me quieren contar que la gurdia civil no tiene nada mejor que hacer que ir alla a arrestarlo, cuando lo tienen mas localizado que nunca. Claro está que a lo mejor esto no es mas que una broma o un montaje. O un intento de subir audiencia, pues luego los demas programas de la cadena viven de esto. Porque pensando que esto puede ser cierto a mi me suena a chiste. Al final me da por pensar que el mundo está un poco mal o cada vez mas tenemos lo que merecemos.
Lo peor de todo es que ya nadie se asusta. Vivan las noticias serias¡¡

martes, 6 de septiembre de 2011

xox

Alguien me escribió una vez; el viajero que nunca se aleja. Era una frase hecha, sin mucho sentido en su momento, pero ahora despues de unos años puede que tenga su logica. Nunca se os ha ido una persona importante en vuestra vida? Pues es duro cuando se va y sabes que no va a volver. La ves en otras personas, en la calle, toamndo un cafe...Piensas que con el tiempo todo se olvida, pero ahi esta el error, mientres la recuerdes siempre estara viva. Viva en tu recuerdo, en tu pensamiento, en tu vida...


A veces pienso que ha sido un mal sueño, que ha sido una broma macabra, o simplemente una fantasía... . Quiero pensar que un día me llamara y me dira que esta bien, que aqui está. Pero me doy cuenta que es la realidad; se fue


Hace poco un amigo me pregunto si lo había superado. Superado lo que? que se te va alguien del que no te has despedido y nunca lo haras? la muerte? Pues, no supe que contestar y a veces aun me pregunto yo la respuesta. Es duro, saber que el día antes iba a llamarlo y me despiste. Que me oculto que estaba mal, que estaba ingresado.....


Por que me acuerdo hoy de esto?, va a hacer siete años que se fue, es como un homenaje a su persona, a ese muchacho sonriente, bromista, noble, alma de la fiesta.... y a ese gran amigo, que a pesar de estar mal siempre tenía una sonrisa para los demas, una palabra alentadora....


Se que desde donde estee, seguira velando por los suyos, y ejercerá de mi angel de la guarda y yo como pago, de vez en cuando le recordare....


Solo no le podre perdonar no despedirse, pero como el dijo... un viajero que nunca se aleja... y asi es.

Padre Silva

Esta semana se ha ido una persona reseñable de la historia orensana, el Padre Silva. Tengo que empezar por decir que nunca hable con él, aunque si me cruze muchas veces con el por la calle; la última hará cosa de unos meses. Todo el mundo habla de él, y yo no se por donde empezar.
El fue un adelantado a su tiempo. Entendió como nadie la caridad humana y los principios de la iglesia. El creía en la democracia, asi se entiende que Benposta tuviera su alcalde elegido democraticamente por los que alli vivían. Y en esa epoca en españa convivían con el franquismo.
Las veces que lo vi, nunca llevaba alzacuellos, ni el típico traje de sacerdote, vestía vaqueros y camisa. En más de una ocasión lucía un colgante con el símbolo de la paz. Era un sacerdote diferente.
Una de las excursiones del instituto, fue al circo, circo de los muchachos. Aquello era distinto, tenían la cupula del circo, donde se hacían los espectaculos y al mismo tiempo entrenaban los números. Había centro de la televisión, donde emitían (cuando empezaron aun no existia la TVG). Despues te enteras que los que estudiaban imagen y sonido o iban a Coruña o a Benposta. Aquello la verdad , me impactó.
Silva llevó el nombre de galicia, pero sobretodo el de Ourense por todo el mundo, y creyó en ser humano. Al acordarnos de él debemos pensar en la sociedad y en que cada uno puede aportar algo para que sea un sitio mejor. Reflexionemos.
Simplemente Padre Silva Descanse en Paz.

miércoles, 13 de abril de 2011

japon

Ya pasó un mes desde lo del tsunami, las portadas de los periodicos hablan de otras cosas. La politica centra la mayoría de la información, los trapicheos de tal ayuntamiento, las comisiones del otro, etc, mas de lo mismo. Pero de Japon, casi nadie habla. ¿ Por que? ¿ Por que es una gran potencia? ... Son varias incognitas, que seguramente mas de uno puede contestarlas, pero hare otra reflexión. ¿Por que no se mando ayuda? ¿Por que no lo pidieron? Esta última pregunta la hago, pues no hace muchos dias en un programa de radio, lo afirmaban. No estoy de acuerdo. A veces la ayuda no se pide, se da. Al margen de todo esto, la catastrofe de Japon me hizo pensar. Recibimos información de cada minuto, de la ola al instante, de gente aterrorizada, de coches arrastrados... pero ni una sola de un saqueo. Se veia a gente dias despues buscando sus pertenencias, y alli estaban, las que dejo el agua, no porque el ser humano se las habia llevado. Si esto sucediese aqui, no quedaba ni el apuntador pa contarlo, pues todos irian de cabeza al pillaje.."como es de gratis". Es una leccion que nos da un pueblo entero, no solo de moral, sino de superacion en todos los sentidos. Y un ultimo pensamiento, alguien vio una imagen macabra del horror, algun cuerpo descuartizado...?? Las imagenes que nos llegaron no fueron ni la mitad de sangrientas que de otras catastrofes. Seguramente mas de uno dirá que si las hubo, pero fueron un reflejo de lo que alli se vivio sin entrar en lo morboso de la tragedia. La verdad es que los periodicos nos trasmitian una inseguridad para poder viajar alli, del miedo que se pasaba, de ... que se contrapone a que decia la gente que vive alla, que sequia con su vida...simplemente con un handicap algunos: que lo han perdido todo, menos su dignidad como ser humano. Japon como pueblo nos ha enseñado mucho en un solo instante.

miércoles, 30 de marzo de 2011

cada uno a lo suyo

Cuando llegas al trabajo y te encuentras las cosas revueltas que haces?. Lo primero ponerlo en orden, mientras respiras hondo, luego empiezas a recapacitar y a darle vueltas a la cabeza. ¿Como no se fijan? ¿Como no preguntan antes de meter la pata?... habría mas preguntas, seguramente, pero la respuesta es simple; cada uno va a lo suyo. Ante esta afirmación no hay mas que decir. Pues si eso es lo que paso en el curro hoy. Yo agradezco la buena intención de las personas, partamos de la base que es asi, pero esto no quita que hagan todo al reves. A lo que iba, que encima de hacer lo que le pareció, aun tuve que arregalr el problema... lo de siempre. Lo de hoy me hizo pensar en que intento justificar a la gente y verle el lado bueno. Por otro lado me doy cuenta que la gente mira lo suyo y no se molestan en lo de los demas aunque trabajes en equipo. Mientras escribo esto recuerdo que el otro día se le cayeron unos papeles a una chica y la gente pasaba a su lado y nadie se molestaba en ayudarla. Miraba curioso desde el coche tal situción, y en cierto modo era comico... pues en el fondo nos quejamos de los demas lo que nosotros mismos hacemos. Al final la chica junto los papeles, los que pudo y no volaron, y siguió su camino. Me gustaría saber que iba pensando. A lo mejor nada, o tal vez su mala suerte, o la falta de colaboracion de los transeuntes, o... que mas da, esta imagen se repite y repetira en muchos sitios de nuestra geografía porque cada vez más cada uno va a lo suyo.

domingo, 20 de marzo de 2011

ensemismado

Miras y no ves nada, vuelves a mirar y ves calles, arboles, gente coches, farolas.... lleno y vacio; así está tu alredecor. Rodeado de personas y ausente de palabras. Discurren las horas y el tiempo sigue parado, el silencio ruidoso de l ir y venir de los demás está ahi.
Estas estancado como un clavo agarrotado, no das un paso, no puedes, no se mueve un músculo pero caminas.... sigues la acera gris, cruzas el paso de peatones, pero estás estático.
Cuando vuelves en ti has llegado a tu destino. ¿Como? Como siempre.

miércoles, 2 de marzo de 2011

HIPOCRESIA

Estos días en todos los medios de comunicación no se habla de otra cosa que no sea lo de Libia. Muy puesta en el tema no estoy, pero me parece un poco inconcruentes la mayoría de los países, que ahora empiezan a tachar de dictador de tirano y otros adjetivos que le dedican a Gadafi, cuando no hace nada le bailaban el agua. Señores seamos serios, hay que tener principios y no tirarlos por el retrete en cuanto nos regalan o nos prometen algo. Al final el que saca la mejor tajada de esto es Chavez que con su falta de escrupulos y, a mi parecer, de etica y moral, esta haciendo caja. Bueno, al final tenemos que reconocer que en el fondo, la hipocresía viene con el carnet de identidad del ser humano.

LO QUE ME VENGA EN GANA

Hace tiempo que me apetecía expresar mediante escritura lo que me pasa por la cabeza.No se si algún día, tendré seguidores, pero en principio lo hago para mi.
El nombre se me ocurrió un día sin más, no tiene otro significado que el de tener veintemil cosas en la cabeza y al hablar, pues eso ; se me lengua la traba.
Tengo intención de ir escribiendo mis opiniones de lo que pasa en el mundo, en mi vida, mis poemas, relatos.... y lo que me venga en gana.